De donkere kant van de vrijheid van meningsuiting, deel 2
Intimidatie op internet
Onze cultuur en waarschijnlijk de meeste andere hebben historisch gezien geloofd dat pestkoppen slecht nieuws zijn, maar gepest worden is ook een overgangsritueel. We denken vaak dat pesten de neiging heeft om op de middelbare school te eindigen. Niets is verder van de waarheid verwijderd.
Als cultuur keuren en belonen we volwassen pestkoppen vaak goed, vooral managers die op de werkvloer pesten. We vieren pestkoppen in entertainment als strijders en winnaars (hoewel we ook vieren dat een pestkop zijn beloning krijgt), en hoewel ontgroening op scholen, het leger en broederschappen cultureel wordt teruggedrongen, doen we niet veel om pesten uit te roeien. Onze politici zijn vaak berucht om hun intimiderende karakter. Tenzij er dode lichamen zijn, lijkt het erop dat we verwachten dat mensen het tolereren (of terugvechten).
Hoe schadelijk en weerzinwekkend pesten ook kan zijn, cyberpesten gaat nog verder. Cyberpesten maakt gebruik van internet en andere vormen van elektronische technologie om gemene of gênante foto’s, berichten, e-mails te plaatsen of bedreigingen te uiten. De agressor is echter vaak anoniem – onbekend – en er is niemand om tegen te vechten. Als gevolg hiervan wordt de potentiële cyberpestkop vaak aangemoedigd om zoveel mogelijk schade aan te richten in het leven van hun slachtoffer. De potentieel virale aard van dergelijke berichten – dat wil zeggen, het potentieel voor deze berichten om op grote schaal, snel en eindeloos te worden gereproduceerd – doet zich niet voor in een persoonlijke ontmoeting.
Een typische (niet-cyber) pestgebeurtenis vindt op een gegeven moment plaats en eindigt dan (hoewel er nog zo’n gebeurtenis kan plaatsvinden). Pesten gebeurt op één plek in de ruimte, misschien op de hoek van een straat of op kantoor. Intimidatie wordt vaak waargenomen, de agressor is bekend bij alle aanwezigen. Een incident met cyberpesten daarentegen kan zich binnen enkele seconden verspreiden naar honderden mensen en in relatief korte tijd naar miljoenen mensen, kan lang aanhouden, kan zich over de hele wereld verspreiden en heeft niemand die verantwoordelijk is voor zijn daden. .
Als gevolg hiervan kan de schade die door een dergelijk incident wordt veroorzaakt, steeds weer terugkeren en resoneren. Sadistische types kunnen genieten van herhalen en opnieuw posten, en zelfs websites maken om hun doorzettingsvermogen aan te moedigen. Deze sites veroorzaken een hamstereffect, waarbij andere irritante reizigers hun eigen, vaak ondraaglijk grove beledigingen naar buiten gooien, privéfoto’s opnieuw plaatsen en de schade vermenigvuldigen. Sommigen realiseren zich misschien niet of geven niet om de schade die ze veroorzaken; anderen smullen ervan.
Een ongelukkige creatie van cyberpesten is “wraakporno”. Er zijn sites op internet die uitsluitend zijn bedoeld om mensen (meestal vrouwen) in verlegenheid te brengen en te kwetsen door seksuele afbeeldingen van een voormalige geliefde of interesse elektronisch te plaatsen en opnieuw te plaatsen. Sommige van deze berichten zijn bedoeld om medewerkers van de persoon wiens pornografische afbeelding is geplaatst, in verlegenheid te brengen. Het doelwit kan de ex-vriend of echtgenoot zijn, waarbij het slachtoffer “nevenschade” is. Zelfs bekende individuen kunnen deelnemen aan het lelijke gedrag, zoals het recente geval van een hiphopster en zijn site met een pornografische video van een hiphopvriendin in zijn beef met een rap.
Veel slachtoffers van schijnbaar eindeloze cyberpesten, waaronder klanten die ons om hulp hebben gevraagd, hebben hun gevoel van eigenwaarde verwoest. Anderen zijn gedwongen tot middelenmisbruik, schooluitval of schooluitval, en dergelijk pestgedrag is zelfs betrokken bij zelfmoorden. Hoewel het over het algemeen niet als een misdaad wordt beschouwd, is het verre van slachtofferloos.
Cyberpesten
Cyberstalking is een meer specifieke vorm van cyberpesten en wordt, net als cyberpesten, grotendeels mogelijk gemaakt door de anonimiteit die via internet mogelijk is. Het is het gebruik van internet en andere technologieën om iemand lastig te vallen, hoewel bepaalde vorm van cyberpesten enige tijd geheim kan blijven. Terwijl een “traditionele” stalker de bewegingen van een slachtoffer kan observeren door ze vanuit verborgen gebieden of met een verrekijker of telescopen te bespioneren, houdt de cyberstalker hun doelwit(ten) elektronisch in de gaten.
Een groot deel van ons sociale leven is tegenwoordig semi-openbaar, op sociale media zoals Twitter en Facebook. Het internet maakt het gemakkelijk voor een persoon om zijn identiteit te verbergen, een valse identiteit aan te maken of zich uit te geven voor iemand anders – zoals een nepvriend misschien – waardoor het gemakkelijker wordt om iemands activiteiten via sociale netwerken te bespioneren. Net als bij cyberpesten kan het gemak van anonimiteit op internet de cyberstalker aanmoedigen, omdat hij (vaak terecht) denkt dat ze niet ontdekt zullen worden.
We komen regelmatig gevallen tegen waarin de stalker met succes de inloggegevens van de e-mail of andere online accounts van het slachtoffer heeft onderzocht en geraden, waardoor het gemakkelijker wordt om de verblijfplaats, gesprekken en correspondentie van het slachtoffer te achterhalen. In sommige van deze gevallen zal de aanvaller zich zelfs voordoen als het slachtoffer door valse e-mails en berichten te verzenden, als de slachtoffers zelf te posten of gênante afbeeldingen te plaatsen alsof het slachtoffer zelf de bron is van de verklaringen, foto’s of video’s.
Dit is zo begrepen en opgevat dat de overheid u er niet van kan weerhouden uw zegje te doen, hoezeer de overheid of iemand anders het er ook mee oneens is. Dit geldt voor alle regeringen in de Verenigde Staten – federale, staats-, lokale entiteiten en functionarissen van die openbare entiteiten. U bent vrij om te spreken op “het openbare plein”. Merk op dat het concept van openbare plaats alleen van toepassing is op overheidsinstanties, eigendommen en ambtenaren. Het is niet van toepassing op particuliere of commerciële eigendommen. Eigenaren of bedrijfseigenaren kunnen u verbieden bepaalde dingen te zeggen of iets te zeggen op of binnen hun eigen eigendom, bedrijf of uitzending, tenzij anders geautoriseerd.
Stalkers kunnen een manier vinden om het financiële, sociale en gezinsleven van het slachtoffer te infiltreren en hun persoonlijke leven aan flarden te laten. Hoewel het gemakkelijk is om over dergelijke gebeurtenissen en gedrag te lezen – het is overal in het nieuws – worden slachtoffers vaak niet serieus genomen, waarbij vrienden en geliefden haar neurotisch of paranoïde noemen. Aangezien de cyberstalker vaak probeert de reputatie van het slachtoffer te schaden, zijn de reacties van de dierbaren van het slachtoffer vaak in het voordeel van de doelen van de stalker.
En hoewel cyberstalking op veel plaatsen in het land en over de hele wereld illegaal is, stijgen deze acties zelden tot het niveau dat wetshandhavers moeten zien om het serieus te nemen of te onderzoeken. Lees tussen de regels door in het nieuws en u zult zien dat bij bijna alle arrestaties waarbij cyberstalking betrokken is, ook sprake is van het uiten van een ernstige bedreiging, het overtreden van een bestaand straatverbod, identiteitsdiefstal, diefstal van fysiek eigendom of fysiek misbruik van kinderen.
trollen
Trollen op internet is gedrag waarbij de trol de intentie heeft om het maatschappelijk discours aan te wakkeren, te verstoren of anderszins te schaden. In de context van deze reeks artikelen heeft hij de neiging om de online of openbare communicatie van anderen te verstoren door het gebruik van gemene scheldwoorden, beledigingen en andere verbale chaos. Het is vaak vrouwonvriendelijk. De mogelijkheid om anoniem te zijn op internet neemt veel van de remming weg die iemand anders zou kunnen voelen om zich op zo’n onbeschaafde manier te gedragen.
Wat moeten we doen?
Een rode draad die door alle beschreven gedragingen loopt, is de mogelijkheid om anoniem te zijn op internet. Je zou je kunnen voorstellen dat het verwijderen van de optie om anoniem te zijn de motivatie voor het gedrag zou wegnemen, maar in dit geval zou de oplossing aantoonbaar erger zijn dan het probleem. In deel één van deze serie bespraken we de vrijheid van meningsuiting – een van onze belangrijkste rechten – en het belang van anonimiteit. Beiden hebben een grote rol gespeeld bij de totstandkoming van onze natie en blijven degenen die misbruik melden beschermen, ook al staat anonimiteit andere vormen van misbruik toe. Wat moeten we doen?
In deel 3 bespreken we wat we kunnen doen en wat er wordt gedaan – zowel juridisch als maatschappelijk – om schadelijk cybergedrag te beperken
