Aansprakelijkheidstheorieën voor juridische wanpraktijken
Juridische wanpraktijken is een brede term die verschillende soorten civiele aansprakelijkheidsclaims omvat die tegen advocaten worden ingesteld wegens plichtsverzuim door advocaten jegens hun cliënten en soms anderen die schade veroorzaken. Een bepaald gedrag van een advocaat kan in strijd zijn met de professionele zorgstandaard, tuchtregels, burgerlijk recht en zelfs strafrecht. Dergelijk gedrag kan leiden tot schadevergoeding, verbeurdverklaring van vergoedingen, diskwalificatie en verlies van licentie.
Verwaarlozen
Advocaten verklaren impliciet aan cliënten dat zij over de vereiste mate van vaardigheid, kennis en bekwaamheid beschikken die nodig is om de wet uit te oefenen en dat zij redelijke en gewone zorg en toewijding zullen betrachten bij het toepassen van hun vaardigheden en kennis om cliënten te vertegenwoordigen. Vorderingen wegens nalatigheid zijn verreweg de meest voorkomende klachten die tegen advocaten worden ingediend. De traditionele elementen van elke claim wegens nalatigheid zijn:
1. de gedaagde is jegens de eiser een zorgplicht verschuldigd;
2. verweerder schendt deze zorgplicht;
3. het plichtsverzuim heeft de eiser onmiddellijk schade berokkend; en
4. schadevergoeding voor dergelijk letsel.
Advocaten hebben over het algemeen alleen een zorgplicht jegens hun cliënten en niet tegenover derden. De Texas Pattern Jury Charges definieert professionele nalatigheid als “het nalaten om gewone zorg uit te oefenen, dat wil zeggen, niet doen wat een advocaat van gewone voorzichtigheid zou hebben gedaan in dezelfde of soortgelijke omstandigheden of doen wat een gewone prudentiële advocaat zou hebben gedaan.” gedaan”. om dit niet te hebben gedaan in dezelfde of soortgelijke omstandigheden.” Bewijs van de zorgstandaard en de schending ervan vereist over het algemeen de deskundige verklaring van een advocaat.
Schending van fiduciaire plicht
Advocaten zijn fiduciaires en zijn als zodanig hun cliënten een uiterste loyaliteitsplicht verschuldigd en zijn verplicht om alle feiten die van belang zijn voor de vertegenwoordiging van cliënten volledig en eerlijk bekend te maken. Advocaten hebben daarom de plicht om te goeder trouw en eerlijk met hun cliënten om te gaan en alle relaties tussen advocaten en cliënten moeten volledige integriteit en loyaliteit van de kant van advocaten inhouden. Advocaten moeten de belangen van cliënten laten prevaleren boven de belangen van advocaten of andere personen, waaronder andere cliënten. Het niet verstrekken van volledige openbaarmaking komt neer op verhulling. Cliënten vertrouwen terecht op de integriteit en loyaliteit van hun advocaten.
De fiduciaire taken van advocaten omvatten onder andere het vermijden van ontoelaatbare belangenconflicten, het beschermen van het vertrouwen en de eigendommen van cliënten, het volledig vrijgeven van alle materiële informatie, het opvolgen van instructies van de cliënt en het niet deelnemen aan activiteiten die ongunstig zijn voor klanten. Wanneer een cliënt beweert dat een advocaat zijn fiduciaire plichten heeft geschonden, ontstaat er een vermoeden van onrechtvaardigheid en draagt de advocaat de bewijslast dat de fiduciaire plicht volledig eerlijk, adequaat en billijk is vervuld.
Fraude
Fraude bestaat uit een onjuiste voorstelling van een materieel feit, waarvan bekend is dat het vals is of roekeloos is gemaakt zonder enige kennis van de waarheid ervan, gemaakt met de bedoeling dat een andere partij zou handelen naar de voorstelling waarop die andere partij redelijkerwijs vertrouwt, en daarbij nadeel ondervindt. Advocaten kunnen aansprakelijk worden gesteld voor schade wegens oplichting van hun eigen cliënten; advocaten kunnen ook aansprakelijk worden gesteld voor het plegen van fraude jegens derden. Er kan ook sprake zijn van fraude wanneer een advocaat verplicht is bepaalde informatie bekend te maken en dit niet doet, ten nadele van de cliënt.
Complot
Advocaten die zich bezighouden met criminele associaties kunnen aansprakelijk zijn tegenover hun cliënten en tegenover derden. Een burgerlijke samenzwering bestaat uit een combinatie van twee of meer personen met een specifieke bedoeling om met onwettige middelen een doel of plan van aanpak te bereiken dat een onwettig doel of een wettig doel is, wanneer er een of meer handelingen zijn verricht die duidelijk onwettig zijn om de object met schade in de buurt tot gevolg. Zo kan een advocaat worden aangehouden wegens samenzwering voor het willens en wetens instemmen met het oplichten van een derde partij. Elke mede-samenzweerder is wettelijk verantwoordelijk voor alle handelingen die door een van beide mede-samenzweerders worden verricht ter bevordering van de samenzwering.
Misleidende handelspraktijken
De Texas Deceptive Trade Practices – Consumer Protection Act (DTPA) is alleen van toepassing op advocaten voor schadeclaims die niet zijn gebaseerd op het verlenen van juridische diensten waarvan de essentie is het geven van advies, oordeel of mening. Wel is de DTPA van toepassing op onjuiste voorstellingen of ongeoorloofde handelingen die niet kwalificeren als advies, oordeel of mening. De voordelen van het nastreven van een DTPA-rechtszaak zijn een iets lagere standaard voor het bewijzen van oorzaak van schade en de mogelijkheid om multiplicatieve schade en advocaatkosten te verhalen.
Juridische middelen voor wanpraktijken
causaliteit
Een eiser in een vordering wegens nalatigheid of schending van fiduciaire plicht wegens wanpraktijken moet bewijzen dat het plichtsverzuim van de advocaat de schade van de eiser veroorzaakte, resulterend in schadevergoeding. Niet alle daden van nalatigheid of schending van de fiduciaire plicht door advocaten veroorzaken schade. De naaste oorzaak omvat voorspelbaarheid en feitelijke oorzaak. Voorspelbaarheid veronderstelt dat de advocaat door nalatigheid had moeten anticiperen op het risico voor de cliënt. De zaak vereist eigenlijk dat de nalatige handeling of nalatigheid een substantiële factor is die de schade veroorzaakt, zonder welke de schade niet zou zijn opgetreden. Het bewijzen van oorzakelijk verband in gevallen van wanpraktijken vereist over het algemeen de getuigenis van een deskundige raadsman om het plichtsverzuim te koppelen aan de schade die erdoor is veroorzaakt.
De Texas Jury Pattern Charges definieert proximale oorzaak als “de oorzaak die, in een natuurlijke en voortdurende volgorde, een gebeurtenis veroorzaakt, en zonder welke die gebeurtenis niet zou hebben plaatsgevonden. Om een directe oorzaak te zijn, moet het handelen of nalaten waarover geklaagd wordt zodanig zijn dat een advocaat die normale zorgvuldigheid betracht, zou hebben voorzien dat de gebeurtenis, of een soortgelijke gebeurtenis, er redelijkerwijs uit zou kunnen voortvloeien. Er kan meer dan één directe oorzaak zijn voor een gebeurtenis.
schade
De meest gebruikelijke remedie die cliënten zoeken bij hun voormalige advocaten, is het verhalen van schade die is veroorzaakt door nalatigheid van de advocaat of ander plichtsverzuim. De traditionele methode om schadevergoeding vast te stellen wanneer een advocaat een cliënt vertegenwoordigt in nalatigheid, is het bewijzen van “deal binnen de deal”. De eiser moet bewijzen dat, zonder de nalatigheid van de advocaat, de eiser het vonnis in de oorspronkelijke zaak, het bedrag van dat vonnis, zou hebben teruggevorderd en dat een dergelijk vonnis verhaalbaar zou zijn geweest. In het geval dat de advocaat misbruik heeft gemaakt van de zaak van een verweerder, moet de cliënt bewijzen dat de cliënt zonder nalatigheid van de advocaat de overhand zou hebben gehad op een gegrond verweer. De bewijsstandaard “zaak in zaak” is echter mogelijk niet vereist bij schending van fiduciaire plichten en DTPA-zaken.
In andere gevallen van wanpraktijken zonder onderliggende rechtszaken, bepalen de traditionele schadevergoedingsregels dat de cliënt alle voorzienbare schade kan verhalen die is veroorzaakt door onrechtmatig handelen of nalaten van de advocaat. Bovendien kan voorbeeldige schade worden verhaald op advocaatfraude of ander kwaadwillig wangedrag.
Verbeuring van vergoedingen
Van een advocaat die een duidelijke en ernstige plichtsverzuim jegens een cliënt begaat, kan worden geëist dat hij een deel of het geheel van de schadevergoeding van de advocaat in de zaak verbeurt, zelfs als de cliënt geen daadwerkelijke schade heeft geleden als gevolg van een dergelijke schending. Doorgaans zijn gevallen van verbeurdverklaring van vergoedingen gebaseerd op beschuldigingen dat de advocaat een ernstige schending van de fiduciaire plicht of fraude heeft begaan. In het proces van een geval van verbeurdverklaring van vergoedingen, zal een jury overwegen of de advocaat de vermeende overtreding heeft begaan, en de rechter in eerste aanleg zal bepalen of die schending duidelijk en ernstig is en, zo ja, hoeveel vergoedingen moeten worden verbeurd. .
