Coca-Cola, Nike, Reebok, Adidas, UPS, McDonalds, FedEx, Dairy Queen, Kodak. Je vraagt je misschien af wat deze merken met elkaar gemeen hebben. Deze merknamen (en vele andere) zijn allemaal handelsmerken. “Dat klinkt duur! Hoe kan ik het me veroorloven dat de hoofdpersoon van mijn film tijdens het avondeten een Pepsi drinkt en een stuk Dominos-pizza eet? Ik zal alle etiketten moeten bedekken.” Helaas is dat hoe de meeste filmmakers denken. Het idee dat producenten toestemming moeten krijgen en meer van hun slinkende productiebudget moeten ophoesten om elk label, teken of dakspanen in hun film te gebruiken, is niet helemaal waar. Dit concept is een zeer verkeerd begrepen begrip van het merkenrecht.
Het belangrijkste onderdeel van een merk is waar het merk voor staat. Een handelsmerk vertegenwoordigt de bron – het identificeert wie de goederen die u koopt heeft gemaakt of wie de diensten heeft geleverd die u ontvangt. Dus de grote vraag blijft: “Kan ik het merk van iemand anders gebruiken in mijn film?”
Het goede nieuws is dat uw recht om als filmmaker een handelsmerk in uw film op te nemen duidelijk is. U hebt het recht om het merkteken in uw film op te nemen zolang het merkteken of het product met het merkteken wordt gebruikt waarvoor het bedoeld is, zonder dat het gebruik abnormaal of ongewoon is. Daarom, zolang een filmmaker een merk of logo gebruikt waarvoor het bedoeld was, en het merk of logo niet in diskrediet brengt of aantast in uw film, mag u dat merk of logo opnemen zonder toestemming te vragen om dit te doen. Eenvoudig, toch?
Zoals elke andere regel, is er altijd een voorbehoud. Als filmmaker heb je niet het recht om commerciële smaad te plegen, zelfs niet in naam van entertainment. Commerciële laster doet zich voor wanneer een product of dienst valselijk wordt beschuldigd van een slechte eigenschap. Als je bijvoorbeeld iemand in je film laat zien die een hamburger van McDonald’s eet, stort die persoon onmiddellijk in omdat het voedsel giftig is, het zal het merk in diskrediet brengen.
Een andere belangrijke vraag die opkomt, luidt als volgt: “Dus als ik een handelsmerk op een niet-lasterlijke manier in mijn film kan gebruiken, waarom zou ik dan royalty’s willen betalen om het te verwijderen?” Hoewel de wet de filmmaker niet verplicht om toestemming te krijgen om deze elementen in films of tv-shows te gebruiken, kunnen er goede zakelijke redenen zijn om dit toch te doen. Televisie-uitzendingen zijn bijvoorbeeld media die door adverteerders worden gefinancierd. Dus als je Coca-Cola-labels op elk drankje hebt gebruikt en die drankjes zijn duidelijk zichtbaar op het tv-scherm, heb je Coca-Cola in wezen gratis zendtijd gegeven.
Ik denk niet dat de zender die jouw show uitzendt graag gratis zendtijd zou weggeven. Ook kun je als filmmaker mogelijk meer dan één film maken. Door goede wil te tonen en mogelijk te betalen of toestemming te vragen voor het gebruik van een handelsmerk in uw huidige film, is de eigenaar van het handelsmerk misschien bereid om een deel van uw project te steunen of zelfs te financieren (ervan uitgaande natuurlijk dat de eigenaar van het handelsmerk het gebruik van zijn product of handelsmerk in de film). Dus hoewel toestemming voor het gebruik van een logo of handelsmerk niet altijd nodig is, kan het een goed idee zijn om toch toestemming te vragen.
