Over het algemeen kan een illegale activiteit waarbij een computer betrokken is, worden geclassificeerd als cybercriminaliteit. Met de komst van het internet is de cybercriminaliteit enorm toegenomen – niet verrassend met meer dan een miljard mensen die het internet wereldwijd gebruiken. Potentiële doelen zijn er in overvloed, en slachtoffers en daders kunnen door oceanen van elkaar gescheiden zijn.
De anonimiteit van het internet verlaagt de kosten en laat weinig sporen na, en cybercriminelen kunnen ofwel alleen opereren, ofwel lid zijn van grotere plannen, mogelijk zelfs gelieerd aan de georganiseerde misdaad. Ironisch genoeg vergemakkelijkt technologie de creatie van frauduleus online materiaal dat lijkt op de internetmarketingwebpagina’s van legitieme entiteiten.
De toename van internetactiviteit heeft geleid tot meer rechtszaken. Vanwege de anonimiteit van degenen die deze misdaden plegen, is het voor wetshandhavers gemakkelijk om indirecte informatie te gebruiken om de verkeerde mensen te vervolgen.
Uniforme wetshandhavingsactie
Het Internet Crime Complaint Center (IC3) is een gezamenlijk programma van het Federal Bureau of Investigation (FBI), het Bureau of Justice Assistance (BJA) van het Amerikaanse ministerie van Justitie (DOJ) en het National White Collar Crime Centre (NW3C). ), een non-profitorganisatie die zich inzet voor het ondersteunen van wetshandhavers in hun strijd tegen “economische en hightechcriminaliteit”.
IC3 is een verrekenkantoor voor klachten over cybercriminaliteit en gerelateerde schendingen van het burgerlijk recht. Klachten die bij IC3 Online worden ingediend, worden door analisten beoordeeld voor doorverwijzing naar lokale, staats-, federale of internationale wetshandhavingsinstanties of geschikte civiele instanties om mogelijke cybercriminaliteit te onderzoeken en te vervolgen.
Tarief verhoging
IC3 bracht in maart zijn Cybercrime Report 2009 uit en de bevindingen tonen een explosie van illegale activiteiten online. Het aantal klachten dat in 2009 bij IC3 werd ingediend, steeg bijvoorbeeld met meer dan 22% ten opzichte van de cijfers van 2008. De financiële verliezen als gevolg van online fraude verdubbelden bijna van 265 miljoen dollar het voorgaande jaar tot ongeveer 560 miljoen dollar.
Volgens het rapport namen de online criminele klachten vorig jaar weer fors toe. De IC3 ontving in 2009 336.655 klachten, een stijging van 22,3% ten opzichte van 2008. Het totale online fraudeverlies in 2009 bedroeg $ 559,7 miljoen, vergeleken met $ 265 miljoen in 2008.
Deze groei heeft veel druk uitgeoefend op wetshandhavers om “iets te doen” aan het probleem. Dit betekent meestal dat de politie meer mensen arresteert en dat officieren van justitie meer vervolgen. De toegenomen druk op de rechtshandhaving kan leiden tot een “rush naar het oordeel”, zodat onschuldigen valse beschuldigingen worden geuit.
Veelvoorkomende soorten financiële cybercriminaliteit
Identiteitsdiefstal: Kan iemand steel je identiteit het gebruik van persoonlijke informatie zoals uw burgerservicenummer (SSN), rijbewijsnummer of creditcardrekeningnummer om frauduleuze transacties te plegen, zoals het openen van bank- of kredietrekeningen, het afsluiten van leningen of het doen van grote aankopen. Het internet kan zowel dienen voor het stelen van persoonlijke informatie als voor het gebruik ervan voor het plegen van een verkeerde voorstelling van zaken en online diefstal. Dergelijke misdaden kunnen de kredietwaardigheid ernstig schaden.
Internetfraude: Het internet kan worden gebruikt voor het plegen van veel illegale handelingen waarbij sprake is van fraude. E-mails, chatrooms en websites worden gebruikt om allerlei frauduleuze praktijken uit te voeren. Fraude kan worden gebruikt om individuele slachtoffers online te benaderen, frauduleuze zakelijke activiteiten uit te voeren of op misleidende wijze zaken te doen met banken en andere financiële instellingen.
Onvolledige transacties: Bij elke uitwisseling van goederen of diensten voor geld moeten de partijen te goeder trouw handelen en op elkaar vertrouwen om de transactie te voltooien. Wanneer dingen op internet worden gekocht, kunnen helaas beide onderdelen verbranden. De verkoper kan het geld houden en het item niet verzenden, of de koper kan het item houden en niet betalen. In cyberspace worden dagelijks vele variaties op dit thema gemaakt.
Online veilingfraude: Op veilingsites gaat het meestal om beschuldigingen van economische fraude. Veilingwebsites houden virtuele veilingen voor een verscheidenheid aan items en zijn enorm populair bij het publiek. Helaas kan fraude op verschillende manieren plaatsvinden, zoals:
- Een verkoper kan het object na ontvangst van betaling nooit naar de winnende bieder verzenden
- Een verkoper kan een inferieur, beschadigd of namaakproduct opsturen
- Een koper kan een hoog bod uitbrengen om andere bieders te behouden en het op het laatste moment intrekken zodat een laag bod van een partner behouden blijft
- Een verkoper kan iemand vragen het bod te verhogen
Internationale cybercriminaliteit: Programma’s met een internationale reikwijdte omvatten uitnodigingen om deel te nemen aan buitenlandse loterijen en aanbiedingen van geld in ruil voor hulp bij geldovermakingen naar de Verenigde Staten of naar buitenlandse rekeningen voor zogenaamd goede doelen. Nigeria wordt vaak geassocieerd met deze gevaarlijke aanbiedingen, specifiek aangeduid als 419-schema’s in verwijzing naar een deel van het Nigeriaanse wetboek van strafrecht.
Phishing – Phishing is een poging om persoonlijke informatie te verkrijgen met behulp van een e-mail die afkomstig lijkt te zijn van een vertrouwde bron, zoals uw bank, waarbij wordt gevraagd om gevoelige gegevens per kerende e-mail te verzenden. Phishing-e-mails worden vaak massaal verzonden.
Vervalste websites – Degenen met technische expertise kunnen professioneel ogende websites maken voor valse liefdadigheidsinstellingen die zijn ontworpen om persoonlijke informatie te verkrijgen tijdens het donatieproces.
Bescherm uzelf tegen overijverige rechtszaken
Met de grote verscheidenheid aan cybercriminaliteit en de enorme toename van hun frequentie, staat de rechtshandhaving onder druk om iedereen te vervolgen die zij van cybercriminaliteit verdenken. De nieuwheid van de methoden die worden gebruikt om cybercriminaliteit te plegen, betekent vaak dat veel wetshandhavingsinstanties – met weinig onderzoekservaring – niet voorbereid zijn om deze zaken volledig te onderzoeken. Het is in deze context dat er vaak fouten worden gemaakt bij het bepalen wie moet worden aangeklaagd voor een bepaalde cybercriminaliteit.
