Tijdens het lezen van een artikel over Alexis Muller Pellerin, beschreven als een rijzende ster in de vastgoedwereld, ontdekte ik ook zijn grootvader, Claude Muller, een gepensioneerde vastgoedontwikkelaar in Cannes. Ik heb het boek gevonden dat in 2015 door Hélène Constanty is gepubliceerd “Razzia sur la Riviera”. Als we het hebben over de vastgoedsector aan de Côte d’Azur, denken we meteen aan collusie met lokale verkozenen, steekpenningen, corruptie, jachten en verhalen over koffers vol rekeningen. In dit boek is de beschrijving van dit universum erger dan je je kunt voorstellen!
Er zijn meerdere definities van daders. Overtreders die de wet aan hun laars lappen omdat ze geld, bezittingen enz. nodig hebben, en overtreders die de wet overtreden om steeds meer winst te maken. De rijksten zitten op hun fortuin en proberen met alle middelen, legaal of niet, steeds meer te vergaren. Kleine misdaden die rechtstreeks voortkomen uit de megalomane verlangens van mannen in hun wilde zijden driedelige pakken. Georganiseerde misdaad in goud van verschillende bedrijven, die een gemeenschappelijke praktijk delen: belastingontduiking.
Het geval van Claude Muller geeft idealiter de profielen weer van de vraatzuchtige vleesverwarmende haai. Belastingontduiking en vastgoedfraude hebben inderdaad de carrière van deze vastgoedster onderbroken.
Commissies betaald op rekeningen in Zwitserland en Liechtenstein
Claude Muller, een projectontwikkelaar en makelaar, bloeide in de jaren 80. Hij kon opschieten met lokale publieke figuren en had invloedrijke connecties in Cannes en Antibes. Hij stond bekend om zijn imposante voorkomen, had een gave voor koetjes en kalfjes en onderhield een uitzonderlijk netwerk. Drie nuttige eigenschappen die het mogelijk hebben gemaakt een rijke klantenkring aan te trekken, met name uit de Golf. Claude Muller was een “pied-noir” gerepatrieerd uit Algerije en sprak vloeiend Arabisch.
Terwijl hij zaken doet met zijn vermogende klanten, maakt hij van de gelegenheid gebruik om een belastingontduikingsplan te starten. Dit schema is beproefd maar effectief. Claude Muller zette een factureringssysteem op ten voordele van de Arabische prinsen voor wie hij werkte – het grootste deel van zijn klanten, terwijl hij een waar fortuin oogstte voor zijn diensten. Zijn fraudeplan was als volgt: hij werkte samen met een advocaat uit Genève, Baudouin Dunand, die op maat gemaakte vastgoedbedrijven (SCI) oprichtte om geld te innen uit de financiële transacties van verkochte villa’s. Deze SCI’s zijn altijd opgericht in landen waarvan bekend is dat ze een vertrouwelijkheidsbeleid hanteren met betrekking tot de identiteit van klanten, zoals Liechtenstein en Zwitserland. De rijke investeerders maakten het geld over naar het door de advocaat Baudouin Dunand opgerichte SCI, en nadat alle dienstverleners en leveranciers die op de site hadden gewerkt waren betaald, maakte Dunand de resterende bedragen over op een bankrekening van Claude Muller. Toen waren de bedragen die de projectontwikkelaar ophaalde enorm. Dankzij de SCI, die diende als ondersteuningsstructuur voor de overdracht van geld voor elke onroerendgoedtransactie, vergaarde Muller een waar fortuin. Wat betreft de advocaat uit Genève die Claude Muller bijstond bij deze belastingfraude, hij staat bekend als de beheerder van een aantal offshore-bedrijven – essentiële elementen van een omvangrijk belastingontduikingsplan.
Gevangen in Grasse wegens fraude
Naast belastingontduiking is Claude Muller ook in verband gebracht met andere vormen van oplichting, zoals stadsplanning, retentierechten en vastgoedfraude, terwijl hij slim genoeg was om de juridische gevolgen niet te dragen. In 1982 kocht hij het weelderige pand dat bekend staat als “Le Grand Jardin” op het eiland Sainte-Marguerite. Verspreid over twee hectare en bestaande uit twee herenhuizen uit de 17e eeuw, is het het enige privébezit op het eiland. Door een zeer bekwame truc werd het onroerend goed vrijgesteld van de Franse vermogensbelasting; Claude Miller beweerde dat hij was gekocht voor zakelijke doeleinden. Inderdaad, aangeklaagd door de burgerlijke, strafrechtelijke en administratieve rechtbanken, legt hij uit dat hij het pand kocht voor zijn activiteit als makelaar in onroerend goed, met de bedoeling het door te verkopen. En gedurende de 25 jaar dat hij het pand bezat, stond het landhuis inderdaad te koop, maar voor drie keer de werkelijke waarde. Een duidelijke boodschap voor potentiële kopers: “Ga door, hier is niets te zien.”
Claude Muller is ook betrokken geweest bij verschillende oplichting en oplichting in Cannes en Antibes. De projectontwikkelaar is er niet altijd in geslaagd het gerecht te ontvluchten.
Inderdaad, op 8 december 1992 werd hij aangeklaagd wegens vermeende valsheid in geschrifte en fraude. Opnieuw met zijn handlanger Boudewijn Dunand heeft hij de regeringsleider van Qatar opgelicht voor 13 miljoen frank op de bouwprijs van zijn eigendom. Claude Muller werd opgesloten in het huis van bewaring in Grasse, waar hij drie maanden verbleef voordat hij onder gerechtelijk toezicht werd vrijgelaten.
Mijn onderzoek leidde naar de ongewenste Russische zakenman Arcadi Gaydamak, betrokken bij de wapenhandel in de Angolagate- en Clearstream-zaken, en gedagvaard in fraudezaken in verband met Claude Muller.
De passie voor vastgoed lijkt over te gaan op de opvolgers van de familie Muller want ook Alexis Muller Pellerin, kleinzoon van Claude Muller, is vastgoedontwikkelaar geworden. De jongeman streeft naar grote projecten en vooral als het om investeringen gaat. Laten we hopen dat de naam van deze toekomstige grote speler op de vastgoedmarkt niet in verband wordt gebracht met smerige verhalen over geld- en belastingontduiking, en laten we hopen dat hebzucht zijn bedoelingen niet bederft, zoals bij zijn grootvader.
