In november 2006 onthulde Blogging Asia: A Windows Live Report gepubliceerd door Microsoft’s MSN en Windows Live Online Services Business dat 46% of bijna de helft van de online bevolking een blog heeft (Blogging Phenomenon Sweeps Asia beschikbaar op PRNewswire.com).
Bloggen in Azië: Er is online een Windows Live-reportage gemaakt op de MSN-portal in 7 landen in Azië, namelijk Hong Kong, India, Korea, Maleisië, Singapore, Taiwan en Thailand. Interessant is dat uit het rapport bleek dat 56% van de Maleisiërs blogt om hun mening te uiten, terwijl 49% blogt om vrienden en familie op de hoogte te houden.
Dit artikel richt zich op de Maleisische wet, maar aangezien internet grenzen en jurisdicties overschrijdt, kunnen de wetten van veel landen van toepassing zijn. In Maleisië lopen bloggers juridische risico’s die leiden tot civielrechtelijke of strafrechtelijke aansprakelijkheden, zoals;
(a) auteursrecht;
(b) handelsmerk;
(c) smaad; en
(d) opruiing.
Naast het bovenstaande moet een blogger rekening houden met andere juridische risico’s, zoals fraude, schending van de vertrouwelijkheid en verkeerde voorstelling van zaken, die niet in dit artikel worden behandeld.
Auteursrecht beschermt hoe kunstenaars of auteurs hun idee of feit over een werk uitdrukken, maar niet het onderliggende idee of feit zelf. Auteursrecht beschermt de originaliteit van het werk en verbiedt ongeoorloofd kopiëren. Auteursrechtbescherming komt in aanmerking voor de volgende werken, zie Artikel 7(1) van de Auteurswet 1987:-
(a) literaire werken, zoals geschreven werken, romans, broncodes voor computerprogramma’s en webpagina’s en de inhoud van multimediaproducties;
(b) muzikale en dramatische werken, zoals partituren, toneelstukken en televisiescripts;
(c) artistieke werken, zoals tekeningen, sculpturen en foto’s; en
(d) geluidsopnamen en films, zoals films (traditionele celluloid en verschillende videoformaten), platen, banden en cd’s met muziek, toneelstukken of lezingen.
Helaas blijft veel van de inbreuk op het auteursrecht die op internet plaatsvindt onopgemerkt. Nieuwe blogs gebruiken soms bestaande blogs voor hun inhoud en dit gebeurt door middel van kopiëren of linken. Afgezien hiervan is het plaatsen van auteursrechtelijk beschermde foto’s, ontwerpen, productfoto’s of productverpakkingen van een andere website ook illegaal.
Er zijn “vuistregels” die moeten worden gevolgd bij het maken of plaatsen van inhoud, zoals:- (a) maak uw eigen originele afbeelding, afbeelding, code en woorden; (b) de Gelicentieerde Werken gebruiken binnen het door de Eigenaar vastgestelde toegestane gebruik; en (c) gratis afbeeldingen op internet gebruiken zolang aan de voorwaarden van de maker van de afbeelding wordt voldaan.
Dezelfde “vuistregels” zijn van toepassing bij het plaatsen van programmeerscripts, aangezien het normaal gesproken een schending van de auteursrechtwetgeving is om programmeerscripts van derden toe te eigenen. Met betrekking tot berichten op zijn blog door derden, kan de eigenaar van de blog een impliciete licentie krijgen voor berichten van derden. Wanneer u een podcast aanbiedt, d.w.z. een opgenomen en downloadbaar audiobestand om te downloaden van blogs, verdient het de voorkeur dat de podcast geen auteursrechtelijk beschermde muziek van anderen bevat, waardoor u wordt beschermd tegen elke rechtszaak wegens inbreuk op het auteursrecht.
Terwijl het auteursrecht beschermt hoe ideeën of feiten worden uitgedrukt, beschermt het handelsmerk woorden, ontwerpen, woordgroepen, cijfers, ontwerpen of afbeeldingen die verband houden met goederen en diensten. .
Een merkhouder heeft het exclusieve recht om zijn merk te gebruiken met betrekking tot zijn waren en diensten, zie sectie 35(1) van de Trade Marks Act 1976. Merkbescherming verleent de merkhouder het recht om te voorkomen dat anderen een identiek handelsmerk gebruiken met identieke of vergelijkbare producten. goederen die verwarring bij het publiek kunnen veroorzaken verwijzen naar secties 19(1) en 19(2) van de Trade Marks Act 1976.
Hoe maakt een blogger inbreuk op het merk van een ander? Een voorbeeld is wanneer een blogger links plaatst naar logo’s die eigendom zijn van een merkeigenaar. Wanneer een bezoeker op het merk klikt, wordt de bezoeker rechtstreeks naar de blog van de blogger geleid in plaats van naar de website van de merkeigenaar.
Een dergelijke link kan verwarrend of misleidend zijn omdat het risico groter is dat de blog op enigerlei wijze is gelinkt aan of gerelateerd is aan de producten en diensten van de eigenaar van het handelsmerk.
Over het algemeen verwijst de term laster naar een valse verklaring over een persoon of organisatie die hun reputatie schaadt. De persoon die de verklaring publiceert, moet hebben geweten of had moeten weten dat de verklaring vals was. Hoewel internet de arena biedt waarin lasterlijke uitspraken kunnen worden gedaan of gepubliceerd, is er in Maleisië geen specifieke wetgeving die zich bezighoudt met laster op het internet.
In Maleisië is de Libel Act 1957 van toepassing op publicatie in gedrukt materiaal en uitzending via radio of televisie. Aangezien de wet van toepassing is op gepubliceerd of uitgezonden materiaal, is het dus in beginsel van toepassing op materiaal zoals blogs en websites die op internet worden gepubliceerd.
Aangezien smaadwetgeving complex is, moet worden onderscheiden of een lasterlijke verklaring smaad (geschreven vorm) of laster (spraak) is. Als in een geval van laster wordt vastgesteld dat de verklaring lasterlijk is, zijn er vermoedens tegen de auteur of uitgever. In het geval van laster is het vaak nodig om daadwerkelijke schade of bijzondere schade te bewijzen die is geleden als gevolg van de lasterlijke uiting. Daarom is de lasterwet niet van toepassing op blogs omdat deze niet valt onder de verspreiding van lasterlijke uitingen via radio of televisie.
Vanwege de snelle evolutie van het internet en de convergentie van technologieën, zullen er vragen rijzen over de vraag of rechtbanken lasterwet of lasterwet zullen toepassen wanneer geconverteerde tekst-naar-spraak blogs via internet worden verzonden. Dit hangt echter allemaal af van het bewijzen van de laster en het vinden van de identiteit van de blogger, wat een enorme taak kan zijn vanwege de anonimiteit van internet en het wereldwijde bereik.
Een ander juridisch risico is wanneer blogs worden gebruikt om valse, onvolledige of misleidende informatie te verspreiden over raciale onrust of inhoud die haat of minachting jegens de regering of heerser uitlokt. In Maleisië voorziet de Sedition Act 1948 in verschillende misdrijven, waaronder het drukken, publiceren of verspreiden van een opruiende publicatie door wie dan ook is een misdrijf – zie sectie 4 van de Sedition Act 1948 voor andere misdrijven. Of de bepalingen van de wet van toepassing zijn op internetberichten is niet door de rechter bepaald.
In Singapore werd in 2005 de Sedition Act van kracht, waarbij de Singaporese rechtbank twee gebruikers gevangen zette wegens het plaatsen van opruiende opmerkingen op internet. Twee gevangen gezet wegens ‘opruiing’ via internet, South China Morning Post, zaterdag 8 oktober 2005. De South China Morning Post meldde dat de zaak wordt beschouwd als een baanbrekende zaak die de pogingen van de regering benadrukt om online meningsuiting te reguleren en raciale intolerantie aan te pakken. De twee zaken waren de eerste keer dat Singaporezen werden vervolgd en veroordeeld wegens racistische uitingen op grond van de Sedition Act.
Naar aanleiding van de racistische bloggerszaak heeft de Singaporese regering op 8 november 2006 wijzigingen voorgesteld aan haar wetboek van strafrecht, rekening houdend met de impact van technologieën zoals internet en mobiele telefoons – zie Ministry of Home Affairs Singapore, Consultation Paper on the Draft Penal Code Amendments op pagina 2. De amendementen hebben betrekking op elektronisch gepleegde misdrijven zoals artikel 298 (uitspreken van woorden enz. met de opzettelijke bedoeling om de religieuze gevoelens van een persoon te kwetsen) om ook het kwetsen van raciale gevoelens te dekken, artikel 499 (laster) en artikel 505 (verklaringen die leiden tot openbare onheil) om uit te breiden en degenen “gepubliceerd in gedrukte, elektronische of andere media” op te nemen, zie Singapore Criminal Code (Amendment) Bill op pagina’s 8 en 20. Deze amendementen, wanneer aangenomen, stellen politie en openbare aanklagers in staat degenen te vervolgen die bloggen over fensants- zie je welSecties 298, 499 en 505 van het Maleisische wetboek van strafrecht (herzien in 1997).
Er zijn redenen waarom autoriteiten bloggen serieus nemen, aangezien de helft van de mensen die deelnamen aan de Blogging Asia: A Windows Live Report-enquête vond bloginhoud even betrouwbaar als traditionele media en een kwart van de respondenten gelooft dat blogs het snelst zijn. manier om meer te weten te komen over nieuws en actualiteiten.
Met een dergelijke afhankelijkheid van bloggen kan inhoud die valse, onvolledige of misleidende informatie op blogs bevat, niet alleen paniek, woede, minachting of politieke verontwaardiging veroorzaken; het kan ook leiden tot politieke en economische instabiliteit.
Het internet vormt een uitdaging voor bestaande wetten die traag genoeg zijn om een ​​partij voldoende bescherming te bieden met betrekking tot het gebruik en de inhoud van blogs. Momenteel is er geen gedragscode voor internetgebruikers, inclusief bloggers, voorgesteld onder het huidige internetreguleringsregime van Maleisië.
In plaats daarvan zouden bloggers zelfregulering moeten toepassen en de juridische implicaties van bloggen moeten begrijpen om ervoor te zorgen dat hun blogs verantwoord en legaal worden geschreven. Om zichzelf te beschermen, kunnen bloggers gebruiksvoorwaarden en een passende disclaimer verstrekken om een ​​zekere mate van comfort en bescherming te bieden tegen berichten van derden op hun blogs.
Voor bloggers die zich niet bewust zijn van de juridische risico’s, moeten inspanningen worden geleverd om deze bloggers voor te lichten en te sensibiliseren. Misschien ligt de sociale verantwoordelijkheid bij internetserviceproviders en websiteserviceproviders om een ​​ethische code voor bloggers te creëren om bloggers te leren ethisch te zijn tegenover hun lezers, de mensen over wie ze schrijven en de juridische gevolgen van hun acties.
Voor het eerst gepubliceerd in Current Law Journal, april, deel 2 (2007) 2 CLJ i
